Λίγα
μέτρα πιο κάτω απ την σιδερένια εξώπορτα της Πανόρμου 57 είχε
εγκαταλειφθεί άγνωστο από πότε ένα στρατιωτικό φορτηγό. Με το θάλαμο των
επιβατών αλλά χωρίς καρότσα. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 58 με 60. Ο
δρόμος εκείνη την εποχή χωματόδρομος που έφτανε μέχρι λίγο πιο πάνω απ
την Αργολίδος στις Ελιές και χωρίς καμία επαφή φυσικά-ακόμα- με την
Κηφισίας.
Αυτό το εγκαταλελειμένο φορτηγό είχε γίνει ο παιδότοπος μου. Με τα λάστιχα ξεφούσκωτα και με τέτοιο βάρος ήταν αδύνατον να μετακινηθεί άρα ήμουν ασφαλής. Επιπροσθέτως αυτοκίνητα εκείνη την εποχή περνούσαν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Άσφαλτος ήταν η απέναντι πλευρά όπου και έκανε τέρμα το 119 που αφου αποβίβαζε επιβάτες, έκανε αναστροφή για την αντίστροφη διαδρομή προς Κάνιγγος.
Ασφαλής λοιπόν ανέβαινα στο φορτηγό και έκανα τα φανταστικά μου ταξίδια μπροστά απ το πελώριο τιμόνι και τον ατσάλινο μοχλό ταχυτήτων πατώντας και τα θεόρατα φυτεμένα στο πάτωμα πεντάλ. Ώρες επι ωρών μέσα στο φορτηγό. Είχα πάρει κι ένα παλιό ξεσκονόπανο για να καθαρίσω τα καθίσματα και τα χονδροειδή όργανα με τις βελόνες, Νοικοκυρεμένα πράγματα. Ερχόταν και παρέα και μαζί ταξιδεύαμε και ταξιδεύαμε και ταξιδεύαμε. Για του λόγου το αληθές και δυο φωτογραφίες απτ τον πολύτροχο φίλο των παιδικών μου χρόνων.
Κάποια στιγμή μάλλον γιατί αποφάσισαν να φτιάξουν το δρόμο, το φορτηγό ρυμουλκήθηκε και χάθηκε απ τη γειτονιά. Βαρύ το πλήγμα για τα παιδικά μου όνειρα. Όμως σαν απο θαύμα, σαν να εισακούστηκαν τα δικαιολογημένα μου παράπονα για την απώλεια, μπροστά ακριβώς απ τη μάντρα του σπιτιού αριστερά βγαίνοντας απ την εξώπορτα παρκάρισαν μια μέρα ένα ξεσκέπαστο αμερικάνο Jeep. Αν θυμάμαι καλά ήταν Willies Overland. Οχι πως το διάβαζα βέβαια ο ίδιος αλλά από κουβέντες του πατέρα μου και φίλων μου έμεινε. Αυτό λοιπόν το Jeep ήταν περιουσιακό στοιχείο – κι αυτό απο πληροφορίες και συζητήσεις- μιας πτωχευσάσης κινηματογραφικής εταιρείας, της ΠΥΡΣΟΣ ΦΙΛΜΣ που οι ιδιοκτήτες της είχαν συγγενική σχέση με τους συγκατοίκους μας του ισογείου. Απο διαδικτυακές πληροφορίες η εταιρεία αυτή γύρισε δύο ταινίες την Προδομένη Αγάπη το 1962 http://www.cinegreece.com/2012/07/1962_1001.html
και την Κατάρα της Μάνας το 1961
http://www.cinegreece.com/2012/07/1961_3318.html
Αυτό λοιπόν το τζιπάκι μαζί με το ρυμουλκούμενο τρειλερ που ήταν κι αυτό ένα διάστημα παρκαρισμένο μαζί, έγινε για άλλο ένα χρονικό διάστημα ο παιδότοπος μου. Με τους πολλούς λόγω τετρακίνησης μοχλούς ήταν ότι το καλύτερο.. Κι εκεί ώρες κι ώρες πέρασα παίζοντας μόνος αλλά και με φίλους . Κι άλλα ταξίδια κι άλλα όνειρα.
Δεν θέλαμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Έναν κήπο με λουλούδια, χώμα για να σκάψουμε, νερό για να κάνουμε λάσπη, δυο καφάσια, δυο σκουπόξυλα για ακόντια, ενα χαρντμπορντ για ασπίδα, ένα δυο ξύλα για να φτιάξουμε ένα σπαθί , μια ρόδα απο καροτσάκι της λαικής, δυο σούστες απο παλό σωμιέ. Απλά καθημερινά πράγματα που με μεγάλες δόσεις φαντασίας, μας έκαναν τρισευτυχισμένους. Βέβαια υπήρχε ένα προβληματάκι με τα σκουπόξυλα, ειδικά απο τα μακρια, εκείνα απ τις σκουπες για τα ξαραχνιάσματα, γιατι η γιαγια τις ήθελε για ξαράχνισαμα κι εγώ για σάρισα. Είχα μπλέξει και τους Μυρμηδόνες, με ένα Μ γραμμένο στην ασπίδα, μια μακρια φανέλλα με ζώνη απ έξω για χιτώνας , ένα αχταρμάς ένα πράμα αλλά το γλένταγα. Της έβγαζα λοιπόν το καρφί, ξήλωνα το σύρμα με την τανάλια κι άφηνα τη σκούπα μαδημένη και χωρίς κοντάρι. Φώναζε η γιαγιά, έλα εδω βρε Τουρκάκι πάλι με χάλασες τη σκούπα, αλλά τελικά εγω είχα ακόντιο και η γιαγιά καινούργια σκούπα. Είπαμε με δυο καθημερινά πραγματάκια ζούσαμε το όνειρο μας. Το γιατί με έλεγε Τουρκάκι κάποια σχέση είχενα κάνει με την Κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή της.
Κι όταν έφυγε και το τζιπάκι στεναχώρια μεν στην αρχή αλλά μετά κανένα πρόβλημα. Κάτω απ τη μουριά, δυο καφάσια για καθίσματα, η ρόδα που προαναφέραμε για τιμόνι, οι σουστες θαμμένες μέχρι τη μέση στο χώμα για την επαναφορά του υποτιθέμενου πεντάλ, ένα κοντό σκουπόξυλο (τελικά τα σκουπόξυλα είχαν πολλαπλή χρησιμότητα) για λεβιέ και νάτο το χειροποίητο αυτοκίνητο Made in Alekos.
Made in Alekos, Made in Giorgos, Made in Eleni, όλα Made απο κάποιον απο εμάς. Για το όνειρο είπαμε.
Αυτό το εγκαταλελειμένο φορτηγό είχε γίνει ο παιδότοπος μου. Με τα λάστιχα ξεφούσκωτα και με τέτοιο βάρος ήταν αδύνατον να μετακινηθεί άρα ήμουν ασφαλής. Επιπροσθέτως αυτοκίνητα εκείνη την εποχή περνούσαν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Άσφαλτος ήταν η απέναντι πλευρά όπου και έκανε τέρμα το 119 που αφου αποβίβαζε επιβάτες, έκανε αναστροφή για την αντίστροφη διαδρομή προς Κάνιγγος.
Ασφαλής λοιπόν ανέβαινα στο φορτηγό και έκανα τα φανταστικά μου ταξίδια μπροστά απ το πελώριο τιμόνι και τον ατσάλινο μοχλό ταχυτήτων πατώντας και τα θεόρατα φυτεμένα στο πάτωμα πεντάλ. Ώρες επι ωρών μέσα στο φορτηγό. Είχα πάρει κι ένα παλιό ξεσκονόπανο για να καθαρίσω τα καθίσματα και τα χονδροειδή όργανα με τις βελόνες, Νοικοκυρεμένα πράγματα. Ερχόταν και παρέα και μαζί ταξιδεύαμε και ταξιδεύαμε και ταξιδεύαμε. Για του λόγου το αληθές και δυο φωτογραφίες απτ τον πολύτροχο φίλο των παιδικών μου χρόνων.
Κάποια στιγμή μάλλον γιατί αποφάσισαν να φτιάξουν το δρόμο, το φορτηγό ρυμουλκήθηκε και χάθηκε απ τη γειτονιά. Βαρύ το πλήγμα για τα παιδικά μου όνειρα. Όμως σαν απο θαύμα, σαν να εισακούστηκαν τα δικαιολογημένα μου παράπονα για την απώλεια, μπροστά ακριβώς απ τη μάντρα του σπιτιού αριστερά βγαίνοντας απ την εξώπορτα παρκάρισαν μια μέρα ένα ξεσκέπαστο αμερικάνο Jeep. Αν θυμάμαι καλά ήταν Willies Overland. Οχι πως το διάβαζα βέβαια ο ίδιος αλλά από κουβέντες του πατέρα μου και φίλων μου έμεινε. Αυτό λοιπόν το Jeep ήταν περιουσιακό στοιχείο – κι αυτό απο πληροφορίες και συζητήσεις- μιας πτωχευσάσης κινηματογραφικής εταιρείας, της ΠΥΡΣΟΣ ΦΙΛΜΣ που οι ιδιοκτήτες της είχαν συγγενική σχέση με τους συγκατοίκους μας του ισογείου. Απο διαδικτυακές πληροφορίες η εταιρεία αυτή γύρισε δύο ταινίες την Προδομένη Αγάπη το 1962 http://www.cinegreece.com/2012/07/1962_1001.html
και την Κατάρα της Μάνας το 1961
http://www.cinegreece.com/2012/07/1961_3318.html
Αυτό λοιπόν το τζιπάκι μαζί με το ρυμουλκούμενο τρειλερ που ήταν κι αυτό ένα διάστημα παρκαρισμένο μαζί, έγινε για άλλο ένα χρονικό διάστημα ο παιδότοπος μου. Με τους πολλούς λόγω τετρακίνησης μοχλούς ήταν ότι το καλύτερο.. Κι εκεί ώρες κι ώρες πέρασα παίζοντας μόνος αλλά και με φίλους . Κι άλλα ταξίδια κι άλλα όνειρα.
Δεν θέλαμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Έναν κήπο με λουλούδια, χώμα για να σκάψουμε, νερό για να κάνουμε λάσπη, δυο καφάσια, δυο σκουπόξυλα για ακόντια, ενα χαρντμπορντ για ασπίδα, ένα δυο ξύλα για να φτιάξουμε ένα σπαθί , μια ρόδα απο καροτσάκι της λαικής, δυο σούστες απο παλό σωμιέ. Απλά καθημερινά πράγματα που με μεγάλες δόσεις φαντασίας, μας έκαναν τρισευτυχισμένους. Βέβαια υπήρχε ένα προβληματάκι με τα σκουπόξυλα, ειδικά απο τα μακρια, εκείνα απ τις σκουπες για τα ξαραχνιάσματα, γιατι η γιαγια τις ήθελε για ξαράχνισαμα κι εγώ για σάρισα. Είχα μπλέξει και τους Μυρμηδόνες, με ένα Μ γραμμένο στην ασπίδα, μια μακρια φανέλλα με ζώνη απ έξω για χιτώνας , ένα αχταρμάς ένα πράμα αλλά το γλένταγα. Της έβγαζα λοιπόν το καρφί, ξήλωνα το σύρμα με την τανάλια κι άφηνα τη σκούπα μαδημένη και χωρίς κοντάρι. Φώναζε η γιαγιά, έλα εδω βρε Τουρκάκι πάλι με χάλασες τη σκούπα, αλλά τελικά εγω είχα ακόντιο και η γιαγιά καινούργια σκούπα. Είπαμε με δυο καθημερινά πραγματάκια ζούσαμε το όνειρο μας. Το γιατί με έλεγε Τουρκάκι κάποια σχέση είχενα κάνει με την Κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή της.
Κι όταν έφυγε και το τζιπάκι στεναχώρια μεν στην αρχή αλλά μετά κανένα πρόβλημα. Κάτω απ τη μουριά, δυο καφάσια για καθίσματα, η ρόδα που προαναφέραμε για τιμόνι, οι σουστες θαμμένες μέχρι τη μέση στο χώμα για την επαναφορά του υποτιθέμενου πεντάλ, ένα κοντό σκουπόξυλο (τελικά τα σκουπόξυλα είχαν πολλαπλή χρησιμότητα) για λεβιέ και νάτο το χειροποίητο αυτοκίνητο Made in Alekos.
Made in Alekos, Made in Giorgos, Made in Eleni, όλα Made απο κάποιον απο εμάς. Για το όνειρο είπαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου