Ο κήπος της δικής μας Εδέμ

Στα χρόνια εκείνα τα ανέμελα, ο παράδεισος μας ήταν οι κήποι μας. Με τα παρτέρια τους τα γεμάτα λουλούδια χρωματιστά κι ευωδιαστά, με την ιδιαίτερη μυρωδιά απ το χώμα και ειδικά το βρεμμένο. Με τα πηγάδια και τα ασβεστωμένα τοιχάκια και μάντρες. Σιγά σιγά η αντιπαροχή τα πήρε και τα σήκωσε, στις διπλοκατοικίες με τους κήπους σηκώθηκαν εξαόροφες πολυκατοικίες κι οι κήποι έγιναν ακάλυπτοι και πρασιές με πέντε ψωραλέα αθλιόφυτα πασπαλισμένα με μπόλικο καυσαέριο άχρωμα και άοσμα. Λίγες γειτονιές τη γλίτωσαν κι αυτές στα προάστια. Είχα την τύχη να έχω συγγενείς στην τωρινή μου πιά κατοικία στην Ηλιούπολη. Ξαδέρφη θεία και προγιαγιά. Σε μονοκατοικία μικρή και κομψή με ένα πελώριο κήπο γεμάτο λουλούδια και δέντρα που τη γλίτωσε μέχρι πριν 10 μόλις χρόνια. Πάλι καλά. Και πάλι καλά που δεν υπάρχει συνεχής δόμηση κι υπάρχουν ακόμη κήποι. Σ αυτόν λοιπόν τον κήπο της Εδεμ στα εφηβικά μας χρόνια με την συνεργασία στα ερωτικά μας θέματα της εξαδέλφης γινόντουσαν κάπου κάπου παρτάκια. Προχωρημένα πράγματα. Κι επειδή είναι νομοτελειακό πως τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα είχαν αφορμή μια φίλη της ξαδέρφης η φίλο του ξαδέρφου ή ότι συνδυασμός προέκυπτε σας παραθέτω ένα μικρό κειμενάκι. Θα μπορούσε να είναι άνετα σε κάποιον κήπο στους Αμπελοκήπους.Μόνο η τοποθεσία αλλάζει γιατι το περιέχόμενο όλο και κάτι θα σας θυμίσει, όλο και κάποιοι θα το έχετε ζήσει. .............................................................Στον κήπο αυτόν ζήσαμε απ τις ωραιότερες παιδικές και εφηβικές μας στιγμές. Ήταν ο παράδεισος μας. Ήταν η Κυριακάτικη απόδραση μας. Ήταν ακόμα και η καθημερινή μας έξοδος με το λεωφορείο φυσικά κι από νωρίς μπας και προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο για να μη γυρίσουμε με τα πόδια σπίτια μας. Ήταν οι καλοκαιρινές μας βραδιές. Ήταν κάποιο εφηβικό πάρτι γενεθλίων με απαλή μουσική και χορό κάτω απ τα κλαδιά της μεγάλης καρυδιάς, Τα ξεμοναχιάσματα στις απόμερες γωνιές του κήπου, ή με την πλάτη ακουμπισμένη στη νερατζιά. Και μάνες και θείες έφτιαχναν μεζεδάκια και σοφτ ποτά τα έφερναν κι ύστερα αποχωρούσαν στα ιδιαίτερα παρέα με τη γιαγιά αφήνοντας εμάς στον κήπο να ονειρευόμαστε τους μοναδικούς και ανεπανάληπτους έρωτες μας. Και βέβαια οι πρώτοι έρωτες έρχονται στο πρόσωπο ή της αδελφής κάποιου συμμαθητή ή της συμμαθήτριας κάποιας ξαδέλφης. Και μην το αρνηθεί κανείς αυτό. Είναι νομοτελειακό. Έρωτες με γέλια και με κλάματα για γέλια και για κλάματα. Δάκρυα, χάδια, δειλά φιλιά, υποσχέσεις, ένα μίγμα ανακατωμένο με την εκρηκτικότητα και την αφέλεια της εφηβείας. Που γέμιζε τη ζωή μας με ανείπωτη χαρά κι ευτυχία εκείνα τα χρόνια που δεν θέλαμε καν να φανταστούμε τι θα μας επιφύλασσε το μέλλον. Ποιος νοιαζότανε για το μέλλον. Ζούσαμε το παρόν με όλες μας τις αισθήσεις. Και με όσα επέτρεπαν οι βλοσυροί γονείς των νεαρών κοριτσιών που λιμπιζόμασταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο μιας νεαρής τότε κοπέλας, όταν συναντηθήκαμε σε πρώτο ραντεβού. Ένα χαμόγελο που έπαιζε το ρόλο φραγής στο ουρλιαχτό της χαράς που ανέβαινε βουερό και γεμάτο δύναμη έτοιμο να βγεί και να σπάσει ότι βρεί μπροστά του. Και εμείς χαιρετηθήκαμε με χειραψία. Οι ανόητοι.
Κι εκεί στο παγκάκι του κήπου πιασμένοι χέρι χέρι με την Δουλτσινέα μας προσπαθούσαμε να κοιταχτούμε στα μάτια αλλά κάτι το μισοσκόταδο κάτι τα μισόκλειστα απ τον καταπιεσμένο πόθο μάτια άντε να δεις. Αλλά στο κάτω κάτω τι να δείς. Αφού έβλεπες με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς σου, που κόντευε η άτιμη να σπάει απ την ταχυκαρδία της προσμονής. Χέρι χέρι πλεγμένα δάχτυλα, και λόγια. Έπεα πτερόεντα. Χρόνια κι εκείνα. Πως πέρασαν τα άτιμα. Αλλά πόσο βαθιά χαραγμένα έχουν μείνει στη μνήμη μας. Και τι παράξενο. Αν δεις σήμερα την τότε αγαπημένη σου όπως την έχει, όπως και σένα άλλωστε, σημαδέψει ο χρόνος, αν κλείσεις τα μάτια και την αναπολήσεις θα δείς την τότε κι όχι την τωρινή. Καλά μας φέρεται το μυαλό μας. Μη μας χαλάσει την εικόνα.............................