Μπερούκας Χρήστος
Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης ο Άγιος του Ιπποκρατείου.
Ο π. Ευσέβιος, κατά κόσμον Αντώνιος Γιαννακάκης, γεννήθηκε το 1910 στο Γεωργίτσι της Σπάρτης και ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Μέχρι τα δεκαεφτά του χρόνια βοηθούσε τον πατέρα του στις γεωργικές εργασίες όπου μετά φεύγει από το χωριό με την ευχή των γονέων του, και έρχεται στην Αθήνα για να εργασθεί. Αρχικά εργάσθηκε στο εργοστάσιο ποτοποιίας του αδελφού της μητέρας του όταν κάποιος συνάδελφός του μίλησε για τον π. Ιγνάτιο Κολιόπουλο, άγιο Ιερομόναχο, τον οποίο ο Αντώνης είχε έκτοτε Πνευματικό του. Στο πόλεμο του ΄40 βρίσκεται στο αλβανικό μέτωπο και μετά στην ιερά μονή Αγίας Λαύρας. Το 1951, έρχεται στην Αθήνα να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή και το 1952 χειροτονείται Πρεσβύτερος στον ιερό ναό της Καπνικαρέας από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αγαθόνικο. Τον επόμενο κιόλας μήνα διορίζεται ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και το ίδιο έτος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος, τον έκανε Πνευματικό, και του απένειμε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια έζησε μέσα στο νοσοκομείο ο π. Ευσέβιος σαν ασκητής. Για να βρίσκεται συνεχώς κοντά στους αρρώστους, προτίμησε να μένει μέσα στο νοσοκομείο, σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο που του παραχώρησαν στην ταράτσα του παλαιού κτιρίου με εξοπλισμό ένα σιδερένιο κρεβάτι, ένα κομοδίνο νοσοκομειακό κι ένα τραπεζάκι. Χωρίς καν βοηθητικό χώρο, χωρίς μόνωση, χωρίς θέρμανση. Το φαγητό του όλα αυτά τα χρόνια ήταν νοσοκομειακό. Πολλές φορές έκλεινε η τραπεζαρία και έμενε νηστικός. Και όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε. Τροφή για εκείνον ήταν η ανακούφιση, η χαρά και η πνευματική ωφέλεια των ασθενών. Επειδή ναός δεν υπήρχε τελούσε την θεία λειτουργία στο υπόγειο του νοσοκομείου, το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου κάθε Τετάρτη μέσα στους θαλάμους, την ακολουθία του Αγιασμού κάθε πρώτη του μηνός και την Παράκληση της Παναγίας κάθε Παρασκευή στους διαδρόμους των τμημάτων του νοσοκομείου. Χάρη στις προσευχές του και προσπάθειές του θεμελιώθηκε ο Ιερός Ναός Αγίου Λουκά στο νοσοκομείο το Φεβρουάριο του 1958, σε καίρια γωνιακή θέση επί της Βασιλίσσης Σοφίας και εγκαινιάσθηκε το 1965. Εκεί επί είκοσι περίπου χρόνια (1967-1986) εξομολογούσε τα κωφάλαλα παιδιά της Σχολής Κωφών και Βαρυκόων στους Αμπελοκήπους, και λειτουργούσε κατά διαστήματα στον Άγιο Λουκά, από το 1960 έως το 1986 για να κοινωνήσουν. Επί δώδεκα περίπου έτη εξομολογούσε τις σπουδάστριες στη Σχολή Επισκεπτριών Αδελφών στους Αμπελοκήπους και λειτουργούσε σε μια αίθουσα της Σχολής για να κοινωνήσουν. Την ίδια επίσης πνευματική διακονία έκανε και στη Σχολή Μαιών κοντά στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Το 1987 συνταξιοδοτείται και πηγαίνει στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Εκοιμήθη στις 19 Ιουνίου 1995.
Ο π. Ευσέβιος, κατά κόσμον Αντώνιος Γιαννακάκης, γεννήθηκε το 1910 στο Γεωργίτσι της Σπάρτης και ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Μέχρι τα δεκαεφτά του χρόνια βοηθούσε τον πατέρα του στις γεωργικές εργασίες όπου μετά φεύγει από το χωριό με την ευχή των γονέων του, και έρχεται στην Αθήνα για να εργασθεί. Αρχικά εργάσθηκε στο εργοστάσιο ποτοποιίας του αδελφού της μητέρας του όταν κάποιος συνάδελφός του μίλησε για τον π. Ιγνάτιο Κολιόπουλο, άγιο Ιερομόναχο, τον οποίο ο Αντώνης είχε έκτοτε Πνευματικό του. Στο πόλεμο του ΄40 βρίσκεται στο αλβανικό μέτωπο και μετά στην ιερά μονή Αγίας Λαύρας. Το 1951, έρχεται στην Αθήνα να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή και το 1952 χειροτονείται Πρεσβύτερος στον ιερό ναό της Καπνικαρέας από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αγαθόνικο. Τον επόμενο κιόλας μήνα διορίζεται ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών και το ίδιο έτος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Θεόκλητος, τον έκανε Πνευματικό, και του απένειμε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια έζησε μέσα στο νοσοκομείο ο π. Ευσέβιος σαν ασκητής. Για να βρίσκεται συνεχώς κοντά στους αρρώστους, προτίμησε να μένει μέσα στο νοσοκομείο, σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο που του παραχώρησαν στην ταράτσα του παλαιού κτιρίου με εξοπλισμό ένα σιδερένιο κρεβάτι, ένα κομοδίνο νοσοκομειακό κι ένα τραπεζάκι. Χωρίς καν βοηθητικό χώρο, χωρίς μόνωση, χωρίς θέρμανση. Το φαγητό του όλα αυτά τα χρόνια ήταν νοσοκομειακό. Πολλές φορές έκλεινε η τραπεζαρία και έμενε νηστικός. Και όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε. Τροφή για εκείνον ήταν η ανακούφιση, η χαρά και η πνευματική ωφέλεια των ασθενών. Επειδή ναός δεν υπήρχε τελούσε την θεία λειτουργία στο υπόγειο του νοσοκομείου, το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου κάθε Τετάρτη μέσα στους θαλάμους, την ακολουθία του Αγιασμού κάθε πρώτη του μηνός και την Παράκληση της Παναγίας κάθε Παρασκευή στους διαδρόμους των τμημάτων του νοσοκομείου. Χάρη στις προσευχές του και προσπάθειές του θεμελιώθηκε ο Ιερός Ναός Αγίου Λουκά στο νοσοκομείο το Φεβρουάριο του 1958, σε καίρια γωνιακή θέση επί της Βασιλίσσης Σοφίας και εγκαινιάσθηκε το 1965. Εκεί επί είκοσι περίπου χρόνια (1967-1986) εξομολογούσε τα κωφάλαλα παιδιά της Σχολής Κωφών και Βαρυκόων στους Αμπελοκήπους, και λειτουργούσε κατά διαστήματα στον Άγιο Λουκά, από το 1960 έως το 1986 για να κοινωνήσουν. Επί δώδεκα περίπου έτη εξομολογούσε τις σπουδάστριες στη Σχολή Επισκεπτριών Αδελφών στους Αμπελοκήπους και λειτουργούσε σε μια αίθουσα της Σχολής για να κοινωνήσουν. Την ίδια επίσης πνευματική διακονία έκανε και στη Σχολή Μαιών κοντά στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Το 1987 συνταξιοδοτείται και πηγαίνει στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Εκοιμήθη στις 19 Ιουνίου 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου