Απο φαί πάντως....

Και βέβαια τι να σου κάνουν οι μπριζόλες μόνο . Αν δεν είχες και μια μακαρονάδα Μίσκο Νο6 ΑΚΑΚΙΕΕΕΕΕΕΕΕ) με κατακόκκινη σάλτσα και τριμμένο κεφαλίσιο, αλλά πραγματικό κεφαλίσιο όχι σκληρό τυρί Δανίας ή Γερμανίας. Κεφαλίσο!!! με το Κ κεφαλαίο. Και πιθανόν άμα είχε κέφι η γιαγιά που πάντα είχε έφτιαχνε μαζί και κρέας κοκκινιστό. Μυαλό. Έλιωνε. Κι η τρέλλα μου. Αν καμιά φορά κόλλαγε λίγο το κρέας στον πάτο της κατσαρόλας, της κατσαρόλας όχι της χύτρας, τότε το έξυνα με το πηρούνι, το κολλημμένο το καμμένο και του άλλαζα τα φώτα.

Παγωμένο κρασί για τους μεγάλους. Θες ρετσίνα, θες αρετσίνωτο Δεμέστιχα κατα προτίμηση και φρέσκο ψωμί ζεστό. Ψωμί χωρίς διογκωτικά και άλλες αηδίες. Ψωμί με γεύση ψωμιού. Να βουτάς στη σαλάτα στη σάλτσα και να το ρουφάς πριν το καταπιείς. Να μη πω για το ιμάμ, τα παπουτσάκια, το παστίτσιο ή το μουσακά με δέκα πόντους χειροποίητη μπεσαμέλ που ήθελε πολλή ώρα και πολλά σκεύη και δώστου ανακάτεμα και ξανά ανακάτεμα.
Τα γεμιστά. Τι να πείς για τα γεμιστά. Ντομάτες και πιπεριές με ρύζι. Όχι με κιμά ! ! ! ! Με ρύζι, αλλά ρύζι που το φτιαχαν με μεράκι νοικοκυρές σιγά σιγά και με τρόπο.(Η γιαγια τα έφτιαχνε σε χαμηλή κατσαρόλα). Εμένα μου άρεσαν παγωμένες. Τώρα γιατί δεν ξέρω. Αλλά τις προτιμούσα απ το ψυγείο.Και βέβαια φέτα. Διότι γεμιστά χωρίς φέτα είναι σαν καφές χωρίς καφέ. Να επαναλάβω εδω πως τρώγαμε όλοι μαζί, ειδικά τις Κυριακές. Ιεροτελεστία.

 

•