Στην ψηστιέρα

Τα ίδια καλώδια είχαν και τα ηλεκτρικά σίδερα και οι ψηστιέρες οι στρογγυλές οι αλουμινένιες που έψηνε η μάνα μας μπριζόλες μπιφτέκια και παϊδάκια, όχι παιδάκια. Γιατί στο χασάπικο της γειτονιάς έγραφε ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΙΛΟ χωρίς διαλυτικά και είχα την αίσθηση ότι ο χασάπης ήταν ανθρωποφάγος.
Κυριακές μεσημέρια. Μάζωξη στην τραπεζαρία στην Πανόρμου. Έμπαιναν τα κρεατικά στην ψηστιέρα με αλάτι πιπέρι ρίγανη και η αντίσταση γινόταν κατακκόκκινη και τα σιγόψηνε….. Έτρεχαν τα λίπη και τα ζουμια στον πάτο της ψηστιέρας και τσιτσίριζαν κι ύστερα μόλις το κρέας ετοιμαζόταν κι έβγαινε κι έμπαινε στην πιατέλα, εκείνο το ζουμί στον πάτο γινόταν η νοστιμότερη παπάρα. Ποιος δεν βούτηξε ολόκληρη φέτα ψωμί να ποτίσει και να μη τη φάει μετά με βουλιμία. Και δώστου ξανά άλλη φέτα ψωμί. Ποιες χοληστερίνες και ποια λιπίδια. Κι η ψηστιέρα γυάλιζε μετά λες και την είχες πλύνει με το πιο δυνατό καθαριστικό. Θυμάμαι τα λίπος γύρω απ την μπριζόλα που ξεροψηνόταν και γινόταν η πιο τραγανιστή λιχουδιά. Να σου τρέχουν τα σάλια. Κι όλο άκουγες να σου λένε -Μην τρως αυτές τις αηδίες. Τι λες μωρε; Παιδί και δεν θα τo φάω τώρα; Πότε θα τo φάω αμα γεράσω και δεν κάνει;
Ή το αρνάκι στη λαμαρίνα με πατάτες πήγαινε στου Καλαμπόκα για ψήσιμο Κυριακή πρωί και Κυριακή μεσημέρι πρόωρη Ανάσταση. κι εκεί ζουμιά και λίγδες και πέτσες και το Θεό δόξα. Κυριακές οικογενειακές, πραγματικά οικογενειακές Αμπελοκηπιώτικες.