Στα...... πατώματα

Στις παλιές μονοκατοικίες που ζούσαμε δεν είχαμε τα πάντα. Πολλά έλειπαν κι άλλα ήταν γεμάτα κινδύνους. Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Το νέφτι που τις αραίωναν βρώμαγε τρεις γειτονιές μακριά. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα άλλο σε κόκκινη απόχρωση κι άλλο κυρίως στα σαλόνια σε μαύρη για αίσθηση πολυτέλειας. Οι κρεβατοκάμαρες είχαν ξύλινα πατώματα άγρια.- που να βρεθεί παρκέ διαρκείας εκείνη την εποχή- που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, αν θυμάμαι καλά ήταν Johnson ή κάτι παρόμοιο, με κάτι βαριές σιδερένιες παρκετέζες με χοντρή τσόχα από κάτω, Υπήρχαν επαγγελματίες που έκαναν αυτή τη δουλειά. Παρκετατζήδες που ερχόντουσαν στα σπίτια απ τα άγρια χαράματα άπλωναν την παρκετίνη στο πάτωμα και γυάλιζαν με τις ώρες. Καθρέφτης το πάτωμα αλλά η μυρωδιά σε σκότωνε.Όσο γι εμας κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας. Βλέπετε το χούι της ξυπολισιάς η πιτσιρικαρία δεν το αποβάλλει ποτέ της.